Zrozumieć postawę kultury wobec przyrody…

Mity i legendy towarzyszą ludzkości od jej początków. Niektóre z nich mają korzenie w rzeczywistych wydarzeniach i opowieściach, inne są bardziej magiczne i fantastyczne. Ich rola w społeczeństwach to nauka odpowiednich zachowań, określenie granic między dobrem a złem, a także nauka szacunku dla przyrody i umiejętności życia w społeczeństwie. Wiele wierzeń narodziło się dzięki uważnym obserwacjom przyrody, zwłaszcza zwierząt. W wielu kulturach były one „nośnikami” charakterystycznych cech lub umiejętności, np. silny jak niedźwiedź, mądry jak sowa, przebiegły jak lis, etc. Każda kultura, każda społeczność wielbi i czci wiele różnych zwierząt z różnych powodów, jakkolwiek dzika przyroda zawsze była i jest dla każdej z nich cenna i ważna.

Czas płynął i świat bardzo się zmienił. Ludzie stracili kontakt z naturą, przyroda jest znów cenna, ale raczej z powodu zagrożenia wyginięciem niż pozostawania nauczycielką ludzi. Ale w Derby, w Banks Mill Studio jest ktoś, kto wciąż czuje powagę i mądrość płynącą od magicznych stworzeń, starych mitów i legend z całego świata.

Abbie Sunter, młoda i niezwykle utalentowana artystka ceramiczka, zgodziła się odpowiedzieć na kilka moich pytań o korzenie, inspiracje i wyniki swojej pracy. To było wspaniałe!

Czy pamiętasz pierwszą historię, która Cię oczarowała?

Dorastałam w północno-zachodniej Anglii w pobliżu Pendle Hill, które słynie z sądów nad czarownicami odbywających się tam w XVII wieku. To jedna z pierwszych historii, która naprawdę porwała moją wyobraźnię, ponieważ mogłam połączyć ją ze znanymi sobie wzgórzami i krajobrazem.

A czy była jakaś osoba, która wprowadziła Cię w świat mitów i legend? A może książka/film/poemat?

Mnóstwo rzeczy zainspirowało mnie do zgłębienia mitów i legend, ale myślę, że jako dziecko inspirowały mnie głównie historie opowiadane w filmach i animowanych bajkach dla dzieci. Tak wiele klasycznych baśni ma swoje korzenie w starych mitach, a filmy, które oglądałam jako dziecko, takie jak „Śpiąca królewna”, „Herkules” i „Mulan” wywodzą się bezpośrednio z tego.

Czy mogłabyś pokazać nam zdjęcie swojej ulubionej pracy i opowiedzieć legendę/mit, na którym się opiera?

Moja ulubiona praca, to dzieło o nazwie „Przebaczenie” autorstwa Beth Cavener Stichter, artystki ceramiczki z USA. Jest jedną z moich ulubionych artystek wszechczasów, uważam jej rzeźby za naprawdę poruszające i niesamowite w odbiorze.

Istnieje zbyt wiele mitów i legend, abym mogła je wymienić, ale mam słabość do dwóch brytyjskich legend, pierwsza to Black Shuck – wielki czarny pies lub piekielny pies, który wędruje po angielskich wsiach i Will-o’-the-wisp, błędne ogniki, czyli płomienie jak świetlne duchy, które widać nad mokradłami i bagnami, podobno odciągają podróżników z dala od bezpiecznych ścieżek.

Mówi się, że w legendach i mitach zawsze jest ziarno prawdy… co o tym myślisz?

Sądzę, że z mitów i legend można wyciągnąć albo prawdę, albo lekcję. Były sposobem naszych przodków, aby nauczyć dzieci, czego się bać i jak się zachowywać w życiu.

 

Która z kultur najbardziej Ci się podoba i z której czerpiesz najwięcej inspiracji?

Każda kultura jest fascynująca na swój własny sposób, jednak chyba najbardziej intryguje mnie kultura Majów, szczególnie rzeźby, styl, który jest tak dalece różny od wszystkiego co znam z Europy.

W każdej opowieści jest mnóstwo magicznych stworzeń, mniej lub bardziej prawdziwych. Dlaczego wybrałaś zwierzęta?

Zwierzęta są interesującym sposobem na zrozumienie, jak ludzie wchodzą w interakcję z naturą niezależnie od czasu. Każda kultura będzie tworzyć historie i mity dotyczące zwierząt, z którymi ma kontakt na co dzień, co naprawdę pomaga nam zrozumieć nastawienie tej kultury do natury. Czy próbuje ją podbić, czy żyć obok niej? Bardzo interesujące jest myślenie o historii i przyszłości ludzkości z tej perspektywy.

Znasz historie, legendy dotyczące każdego z Twoich małych magicznych przyjaciół?

Mam tendencję do opierania każdej z moich rzeźb na jednej legendzie kulturowej dotyczącej tego zwierzęcia. Na przykład, ostatnia rzeźba, którą wykonałam, była oparta na historii Kitsune, legendarnego lisa-ducha z kultury japońskiej, wyprawiającego różne psoty. Ale lisy można znaleźć w tak wielu krajach, że istnieją również inne lisie mity z miejsc takich jak Francja lub dalej, na przykład w USA w kulturach rdzennych Amerykanów.

Jestem dziennikarką i zazwyczaj pomysły pojawiają się w mojej głowie szybciej niż jestem je w stanie urzeczywistnić – jak Ty wybierasz temat kolejnej pracy?

Zwykle po prostu pracuję z tym, co wydaje mi się właściwe w danym momencie. Gdy znajdę coś inspirującego, to od razu widzę to w mojej głowie, a wtedy pomysły i rzeźbienie płyną swobodnie i łatwo i tak lubię pracować. Jeśli stwierdzam, że mam problemy z wykonaniem rzeźby, to dlatego, że po prostu jej nie czuję.

Czy możesz opisać swój zwykły dzień?

Zaczynam dzień od pójścia na siłownię, ćwiczeń i fizycznego obudzenia się. Potem idę do mojego studia, a kiedy tam jestem, robię filiżankę herbaty, włączam muzykę lub podcast i sprawdzam, co trzeba zrobić. Staram się nadać priorytet niektórym zadaniom, takim jak zlecenia i pakowanie wszelkich zrealizowanych zamówień. Zwykle pracuję do obiadu, potem mam przerwę, jem coś i biorę kolejną filiżankę herbaty.

Zwykle rzeźbię do około 17:00, potem zaczynam sprzątać mój stół warsztatowy, wycierać podłogę i porządkować narzędzia. Kiedy to zrobię, mam jeszcze 20 minut spacerem do domu, a potem kończę mój dzień.

Czy jest jakiś inny materiał, którego chciałabyś spróbować w pracy?

Jeśli chodzi o materiały, to myślę, że zatoczyłam pełne koło i widzę glinę jako moją jedyną prawdziwą miłość. Radość z przekształcenia pomysłu powstałego w mojej głowie w trójwymiarowy obiekt to coś, co nie sądzę, że kiedykolwiek będę w stanie zastąpić.

I na koniec – jak zdecydowałaś o swoim rewelacyjnym tatuażu?

Pracowałam dla innego artysty przez kilka lat, aż do pandemii, kiedy zostałam zwolniona. To była moja szansa, aby przejść na pełny etat jako samodzielny artysta i po latach tworzenia cudzych prac wiedziałam, że kocham ceramikę i chciałam poświęcić czas na realizację wyłącznie swoich własnych pomysłów.

Pomysł tatuażu był mój własny, ma pokazać mnie jako oddaną pracy twórczej, bo jestem artystką ceramiczką, to są moje narzędzia i taka właśnie jestem.

 

Zdjęcia: O. Nachyła oraz z zasobów artystki.